საქართველოს საპატრიარქოს წმინდა იოანე ბოლნელის სახელობის სკოლის მოსწავლე ანი თათელაძე პანდემიისგან შექმნილ მდგომარეობას ჩანახატს უძღვნის. მოსწავლე თავის მონატრების და ემოციების შესახებ საუბრობს.

მონატრების ერთი თვე

ახლა დავფიქრდი სევდიან განწყობაზე ვარ თუ პირიქით...ალბათ, სევდიანზე, რადგან თქვენზე დავიწყე წერა, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს? ახლა ფაქტი მხოლოდ ერთია.

მე თქვენ მენატრებით.

მივხვდი, რომ როცა გიყვარს, ხშირად უნდა უთხრა ეს ადამიანებს, მეტი სიყვარული უნდა გასცე. მათ უნდა აგრძნობინო, რომ შენთვის მნიშვნელოვანია. საინტერესოა, ამ ჩანახატში ვინ ამოიცნობს საკუთარ თავს? არ ვიცი, ძნელია წინასწარ გამოცნობა, თუმცა დაახლოებით ვხვდები ღიმილიან საახეებს. სიყვარულის ღიმილს ვხვდები, როცა ყველას ამოუტივტივდება თავში ერთად გატარებული დღეები. ხშირად მინდოდა ბევრ ადამიანთან დავმჯდარიყავი და მეკითხა:

ხოდა, ახლა გეკითხებით, მინდა ყველას კადრებად ამოგიტივტივდეთ ჩვენი ერთად გატარებული დრო. მინდა ყველას ისევე გახსოვდეთ ჩვენი მეგობრობის ყოველი წამი, როგორც მე.

კარგია დროებით განშორება, რომ მიხვდე ყველას ფასს. ყველაფერი იყო და ძნელია ამის გახსენება, რომ ახლა ერთმანეთთან ვერ მივდივართ, ერთად სისულელეებზე ვერ ვიცინით, ჩემი დაქალი სიცილისგან აღარ ტირის. ცუდია და ძნელია მონატრება, სიცარიელის გრძნობა.

იმედია ყველაფერი უკეთ იქნება.

აი, რა გვასწავლა სიჩუმემ.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში