საქართველოს საპატრიარქოს წმინდა იოანე ბოლნელის სახელობის სკოლის მე-12 კალასის მოსწავლემ მარიამ ბერიანმა სკოლის მონატრება ემოციური ჩანახატით გამოხატა.

„რა მასწავლა სიჩუმემ“

ბოლოს როცა სკოლიდან გამოვედი არ მახსოვს რა ვიგრძენი, ალბათ უნდა მეგრძნო რაღაც ისეთი რაც მიმანიშნებდა, რომ იქ ვეღარ დავბრუნდებოდი მოსწავლის სტატუსით, მაგრამ მე ვერ ვიგრძენი ან არ დავაკვირდი. ჩვეულებრივ გამოვედი და დავტოვე იქაურობა. რას ვიფიქრებდი რომ... უკვე 64 დღე, 13 საათი და 15 წუთი გავიდა და ახლა ვგრძნობ, რაღაც უცნაური გრძნობაა, პირველად მოხდა ასე, რაც გავიგე, რომ სკოლა აღარ დამეწყება თითქოს ყველა გრძნობა გაქრა, არც გამიხარდა, არც მეწყინა, არც ავღელდი, უემოციო გავხდი. 5 საათია ჩემი „გონება დუმს“, ვფიქრობ რაღაცაზე და ვერ ვხვდები რა არის ეს? მხოლოდ სკოლის ეზო და ჩემი კლასი მიდგას წინ - ვდგავარ ჩემ კლასში ყველაფერი ძველებურადაა, ბავშვები დარბიან, ეზოში ჟრიამულია, მაგრამ ეს მხოლოდ ჩემს წარმოსახვაში... ახლა იქ სიჩუმეა, დუმილი მეფობს ეს კი არ შეიძლება. ნეტავ ...ნეტავ კიდევ ერთი დღის გატარება შემეძლოს სკოლაში, ყოველ წუთს, ყოველ წამს გამოვიყენებდი, უამრავ მოგონებას დავაგროვებდი და მთელი ცხოვრება გულით ვატარებდი. კიდევ რამდენი რამე დამრჩა გასაკეთებელი, რამდენი მოგონებაა შესაგროვებელი მე კი დრო აღარ მაქვს ამისთვის. აი თურმე რა მასწავლა სიჩუმემ და მონატრებამ - „დროის ფასი“ - თურმე დრო უნდა გამოვიყენოთ და ყოველი წუთი დავაფასოთ. და ბოლოს, აი ახლაც ამის წერისას ისევ ის კითხვა მიტრიალებს თავში -როგორ ვერაფერი ვიგრძენი, როცა სკოლიდან გამოვდიოდი?! 

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში