თერჯოლის მუნიციპალიტეტის სოფელ ქვედა სიმონეთის N1 საჯარო სკოლის მეშვიდე კლასის მოსწავლემ ნინო მაჩიტიძემ პანდემიით შეცვლილ რეალობას ჩანახატი მიუძღვნა.

ნინო მაჩიტიძის „მონატრების ერთი თვე ანუ რა გვასწავლა სიჩუმემ...“

თვეზე მეტია შინ ვარ. შინ კარგია, მაგრამ სხვანაირია. ჩუმია და გარინდულია... ემოციები განელდა, გაფერმკთალდა გადაინისლა...
მოწყენილობამ იწვიმა, იტირა, დარჩა და დამკვიდრდა... ვისწავლე, ვიმღერე, ვიცინე და შევეჩვიე ასეთ სწავლას, სიმღერას, სიცილს... მაგრამ არაა ჩვეულებრივი არც ერთი...არაა ჩვეულებრივი ურთიერთობები, რომელიც ყველაზე მეტად მჭირდება ახლა...

ვიზრდები... ყოველდღე ვიზრდები და ვზიარდები პოსტებად, პასუხებად, მოწონებებად... ციფრული სამყარო ახალი არაა, მაგრამ ყველაზე ერთგული გამიხდა ახლა... თამაში მინდა და ბურთს ვერ მაწოდებენ, ცას ვერ ვუყურებ გარბენით დაღლილი...ყვავილებს დავკრეფ, ყვითელ ბაიებს, მორცხვებს, უჩუმრებს ჩავიწნავ თმებში... ჩუმი გაზაფხულის პატარა დიასახლისი ვარ... ფიქრი ვისწავლე, მონატრებას მოიცავს ფიქრიც და ესეც მეფიქრიანება... გამეთამაშა ცელქი ბავშვობა, მაგრამ თამაშში მარტო დამტოვა... მინდა მაცდური მიპატიჟება მისგან მივიღო და როგორ გავიხარებდი თუ მიპატიჟებას ზარის ხმაც მოყვებოდა კლასისკენ...

მეფიქრიანება ასეთი აწმყო, მეიმედება მომავალი და მემხიარულება...ვიცინი, ვკისკისებ, ვოცნებობ და მეხატვინება ფერადი სამყარო.

ერთთვიან სიჩუმეში ვმღერი და ყველაზე ხმამაღალია ნამღერი. ვაფერადებ სამყაროს, რომელიც განაცრისფერდა უჩვენოდ.

                            ქვედა სიმონეთის N1 საჯარო სკოლის მეშვიდე კლასის მოსწავლე ნინო მაჩიტიძე.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში