სიხარულით  სავსე მზიანი დღეები მინდა... - ასე ჰქვია ფოთის  წმინდა ნიკოლოზის სახელობის საშუალო სკოლის მეოთხე კლასის მოსწავლის იოანე ადამიას ჩანახატს, სადაც მოსწავლე პანდემიით შეცვლილ რეალობაზე საკუთარ ემოციებს გვიზიარებს:


                                                 სიხარულით სავსე მზიანი დღეები მინდა...

მიყვარს მზე, ადამიანი, ვტკბები ჩიტების ჭიკჭიკითა და  ტყის შრიალით, უდიდეს სიხარულს მგვრის თანატოლებთან გართობა...ეს ჩემი ცხოვრების ნაწილი  იყო და  უეცრად,  ჩემს  ირგვლივ  ყველაფერი შეიცვალა!.. ყველაფერი ერთბაშად ამიკრძალეს და შემიზღუდეს!..   ასე ითქვა, დედამიწას  უხილავი და ვერაგი   კოვიდ-19 დაესხაო თავს!  გამოცხადდა კარანტინი, დაწესდა შეზღუდვები,რეგულაციები... ჯერ მხოლოდ  ათი წლის ვარ და მსგავსი სიტყვები არც მსმენია , თუმცა  უფროსების დახმარებით გავიაზრე, რომ  უნდა დავრჩენილიყავი სახლში! 

მეც დავრჩი სახლში... გამოგიტყდებით,  ძალიან  გამიჭირდა!  მოსაწყენ, არაფრისმთქმელ, უღიმღამო დღეებს ბოლო არ უჩანს, თუმცა  მოწყენილობას ნაწილობრივ  მეგობრებთან ვირტუალური შეხვედრა   მიქარწყლებს...  და  მაინც სევდა მომეძალა, უსასრულო სევდა...  მონატრების გრძნობა დამეუფლა... მენატრება  ყველა და ყველაფერი:  სკოლა, მასწავლებლები, მეგობრები, ცეკვა-თამაში, გართობა, ,,ცოცხალი’’ გაკვეთილი მომენატრა, მასწავლებელს რომ შევციცინებდი თვალებში და თან ვცელქობდი კლასელებთან... ეხ, ნეტა იმ დროს!

ვნატრობ,  რაც შეიძლება მალე დასრულდეს  ეს კოშმარი  და  გამოიდარებდეს!..  

მინდა  ვიყოთ ბედნიერი!

ღრმად  მწამს და მჯერა, კვლავ დადგება სიხარულით აღსავსე მზიანი დღეები, ქუჩებში კვლავ გამოჩნდებიან პირმომღიმარი ადამიანები და გულთბილად გადაეხვევიან ერთმანეთს!  აუცილებლად გაზაფხულდება ჩვენს  გულებშიც და კვლავინდებურად  ადმიანთა მხიარული ჟრიამული  აიკლებს ჩვენს დიდ სახლს, რომელსაც დალოცვილმა ქართულმა დედამიწა უწოდა.

ჩანახატი გამოგზავნილია „მონატრების 1 თვე - რა გვასწავლა სიჩუმემ“ თემის გამოხმაურების ფარგლებში