„ჩემი სკოლა მახსენებს ტაძარს, რომლის კარი ყოველთვის ღიაა“ -ხონის N2 საჯარო სკოლის დირექტორი ნუნუ მანაგაძე-ანდრიაძე
15-07-2021
დაკოპირებულია
-
+
რა არის მისთვის წარმატება, როგორ იხსენებს პირველ მასწავლებელს და რომელია მისი სამაგიდო წიგნი? ამ და სხვა საინტერესო საკითხებთან დაკავშირებით ბლიც-ინტერვიუ ამჯერად, აკაკი ჩხენკელის სახელობის ქალაქ ხონის N2 საჯარო სკოლის დირექტორთან, ნუნუ მანაგაძე-ანდრიაძესთან.
- წარმატება არის. . .
- სიზარმაცესთან დაუღალავი ბრძოლა; შრომა და შრომა, კვლავ მუხლჩაუხრელი შრომა
- ჩემი სკოლა მახსენებს. . .
- ტაძარს, რომლის კარი ყოველთვის ღიაა სულიერი თუ მორალური ღირებულებების მისაღებად, კაცობრიობის მიერ დაგროვილი ცოდნის უშურველად გასაცემად
- ჩემი პირველი მასწავლებელი. . .
- აწ გარდაცვლილი ბატონი სოზარ აფხაზავა; კალიგრაფიაზე ასე მავარჯიშებდა: „ოოო, კარგია, ნუნუ, ასოები მრგვალია, ოღონდ გადააბით...“ ეს „თ“იყო საკუთარ თავს რომ გაპოვნინებდა და თავდაჯერებას გმატებდა. დღევანდელი გადასახედიდანაც ვფიქრობ: ეს მასწავლებლის ყველაზე საჭირო უნარ-ჩვევაა.
- მოსწავლე რომ ვიყავი. . .
- სამყარო უზარმაზარი, ძალიან დიდი მეჩვენებოდა... 60 წელი - იმიერში კანონზომიერად გადასახლების ასაკი...ახლა, პირიქით! თურმე რა პატარაა სამყარო და რა მოკლეა წუთისოფელი!
- ჩემი სამაგიდო წიგნი. . .
- შარლოტა ბრონტეს „ჯეინ ეარი“ და ჯეკ ლონდონის „დიდი სახლის პატარა დიასახლისი“. არ შეიძლება ეს წიგნები წაიკითხო და სიყვარულით არ აივსო. სიყვარული კი ბოროტებისგან გიცავს
- ზაფხულში ვცდილობ. . .
- დავტკბე ყოველი თავისუფალი წუთით (თუმცა ზაფხულშიც ძალიან ცოტა თავისუფალი დრო მაქვს)
- ფრაზა, რომელიც ხშირად მახსენდება. . .
- „რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქნების“