ასლან შაინიძის სახელობის ბოლნისის მუნიციპალიტეტის სოფელ დისველის საჯარო სკოლის პედაგოგი ნინო დოხტურიშვილი თავის ემოციურ ნოველას - „ნინო“, გვთავაზობს. 

ნოველის მთავარი პერსონაჟი ორსული ქალია, რომელის ქმარიც ომში დაიღუპა. ნინო დოხტურიშვილი ამ ქალის გასაჭირს აღწერს.

„ნინო“

„ზამთრის სუსხი თეთრი ნაბადივით შემოკვართოდა ბუნების შიშველ სხეულს და სამყაროს მკაცრი მარწუხებით აკრთობდა. ირგვლივ გამეფებულ სიცარიელეს ჯაჭვივით შებმოდა გაცრეცილი, უგულო დღეები, გაყინული ღამეები და პატარა ბარათით მონაგარი მძიმე ხვედრიც კი -„დიდი მწუხარებით გაცნობებთ ბრძოლის ველზე თქვენი მეუღლის გმირულად დაღუპვის შესახებ“, წერილი ჩათავებული არ ჰქონდა, რომ გულის სიღრმეში დანასავით გაკაწრა იდუმალმა ტკივილმა. მარტოდ დარჩა, სრულიად ეული, ცრემლები ძლივს შეიკავა, შერცხვა თავისი სისუსტის.... სწორედ ამ დროს იგრძნო მუცლის არეში მსუბუქი ბიძგები, დიდი სიყვარულით მიუალერსა ნაყოფს, ეამა დედაშვილური ზრუნვა, გაახსენდა, რომ სწორედ ის იყო საუკეთესო განცდა  და იმედის მწვერვალი. უნდა განაგრძოს ცხოვრება აუცილებლად გასწიოს ის ჭაპანი, რაც უფალმა დააკისრა მხრებზე, მაგრამ სად?! აქ ,ამ ქალბატონის სამფლობელოში?!- რამდენი ხანი უნდა იყო გაქვავებული? რაზე ფიქრობ? იმ უსარგებლო ნაყოფზე ხომ არა?!

ყინულივით ხმის ტემბრმა ახლგაზრდა ქალის ფიქრის ძაფი გაწყვიტა, საღად ათვიცნობიერებდა, რომ მასთან წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ ჰქონდა, ამიტომ სრულებით დაუთო ბრძოლის ასპარეზი,- „წინ ორმოცი და წლისთავი გველის, მე რომელი ერთ შევძლო“ - სინანულით გააქნია თავი და  მცირედი პაუზის შემდეგ განაგრძო... სამწუხაროდ, ექიმის თანხა არ გვაქვს, ამიტომ ხვალ ექიმბაშთან ვართ დაბარებული და გაემზადე... მისი სიტყვა ხომ კანონი იყო, რომელსაც უყოყმანოდ უნდა დამორჩილებოდი, სწორედ ამის გამო მასთან შედავება უსაფუძვლო იყო. ნინოს გულზე ლოდივით დააწვა დედამთლის გადწყვეტილება, მაგრამ სად წასულიყო? ვისთვის ეთხოვა დახმარება?! ამ ქალის ხომ მთელ სოფელს ეშინოდა, ახლა თვითონაც გაუსაძლის შიშს შეეპყრო. იცოდა, რომ ტირანს ყოველთვის გაჰქონდა თავისი, მაშინაც კი, როდესაც მეუღლე ჰყავდა ცოცხალი, ახლა კი მის კლანჭებშია მოქცეული დამფრთხალი ჩიტივით და თავისუფლების წყურვილი ახრჩობს.... მისავათებული გავიდა ბავშვების ოთახში, მძინარე შვილებს მიუალერსა, მიესიყვარულა, ბალიშზე ფრთხილად დადო ფიქრისგან დამძიმებული თავი  და ცოტა ხნით ჩასთვლიმა კიდეც. განთიადზე ჯალათივით დაადგა დედამთილი და გამზადება სთხოვა, ისევ გაუახლდა დარდი და ნაღველი, კვნესით ასწია დაოსებული სხეული, უნიათოდ გაჰყვა მის გაკვალულ გზას. იქვე, ახლოს ცხოვრობდა ყასაბი - ასე ეძახდნენ ასაკიან შეუხედავ ქალს, რომელსაც შემთხვევით მიეგნო სამკურნალო მეთოდისთვის და ხალხს ამ გზით თავგზას ურევდა.

უსიტყვოდ შეაღეს გამეხებული ჭიშკარი, ჩვეული სიდინჯით მიესალმა ნინო ექიმბაშს, რომლის უდარდელი სახეც თვალში საცემი იყო, მაგრამ  ეს არ ანაღვლებდა - შესაწირი პირუტყვივით იდგა სიკვდილის მოლოდინში, პირველი ბრძანებაც უყოყმანოდ შეასრულა. გაყინულ ქვეშაგებზე მოთავსდა და დაელოდა განაჩენს. უნებურად შეავლო თვალი იარაღებს, რომელთაც ექიმბაშმა ცივი წყალი გადავლო და შეუდგა ოპერაციის სრულყოფას. რამოდენიმე წუთი ჯიჯგნიდა სხეულს სხვადასხვა საგნით, როცა საწადელს მიაღწია, სათანადო ჯამაგირი აიღო და სტუმრებს სახლის დატოვება სთხოვა, ახლგაზრდა ქალი კი გამურული ჭერის ერთ წერტილს მისჩერებოდა, თითქოს იქ სურდა მიეკვლია ხსნისთვის.  აი, გაელვებასავით გამოჩნდა ნაცნობი სახე. ეს ხომ მისი გარდაცვლილი დედაა, ჩურჩლით ჩაესმა ყურში- „შენ მოგიკვდეს დედა“....

გული აუჩუყდა, თითქოს სურდა შეეთხოვა, წამიყვანე, მოაშორე ამ ჯალათებსო, მაგრამ გაუსაძილმა ტკივილმა აზრები დაუფანტა, კვნესით წამოდგა ფეხზე და ბარბაცით გაჰყვა დედამთილს უკან. გზადაგზა გრძნობდა, რომ სისხლად იღვრებოდა. წითელი ნაკვალევი, ურემზე შემომჯდარმა ბერიკაცმაც შეამჩნია და სინანულით გააქნია თავი, დიდი მოწიწებით შესთავაზა წაყვანა ავადმყოფს, მაგრამ დედამთილმა კატეგორიული უარით გაისტუმრა, ასე დაიცვა რძალი ცუდი ენებისგან...

როგორც იქნა, მიაღწიეს სახლამდე, ნინო ისეთი მოთენთილი იყო, რომ საწოლში ფოთოლივით ჩაესვენა. ვერც ბავშები მოისიყვარულა, ისე იბრუნა გვერდი კედლისკენ, მხოლოდ ჭიქა წყალი ითხოვა და ამის უფლებაც არ მისცა თვითკმაყოფილმა დედამთილმა. სამზარეულოდან წამოღებული სითხე შვილიშვილს, ფანჯრიდან გადაუღვარა.

თან საჯაროდ წარმოსთქვა: „ყველა საკუთარ თავს მოემსახუროს“- ეს ბოლო სიტყვები სიზმარივით ჩაესმა, შემდეგ გონება დაებინდა, შორეულ ჩრდილებში ნათლად ხედავდა, კარების ზღურბლზე თეთრებში შემოსილ დედას, როგორ მსუბუქად მიიწევდა მისკენ, ნაზად, სიყვარულით მოსწმინდა ცრემლები. ამით ანუგეშა, ფრთხილად დაუწვინა დაკარგული ჩვილი გულზე, ორივეს მზერით ტკბებოდა, ნინოს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, ერთ მხარეს მონატრებული, მზრუნველი, სათნო დედა, მეორე მხარეს კი დაკარგული სიყვარულის ნაყოფი, თითქოს სამოთხეში იყო, სადაც ამდენი ტკივილის და განცდების შემდეგ განუსაზღვრელ ბედნიერებას განიცდიდა“,- წერს ნინო დოხტურიშვილი.