საქართველო ჩემო, დედაჩემზე ტკბილო!
გამაჩინა დედამ საქართველოს ხატად.
დავინახე თვალით საქართველოს კვალი
საქართველო ჩემო, რატომ დგახარ სახტად?!
მენატრება ის ადგილი, სადაც ფეხი დამიდგია,
მენატრება ჩემი ეზო, სადაც ხშირად გამივლია,
მენატრება ცა, ზურმუხტის ფერი
მენატრება ცა, რომელიც მელის.
დავრჩენილვარ უცხო ქვეყნად საქართველოს მონატრებით,
ბევრი ღამე მითევია ჩემი ქვეყნის ლანდად ქცევით,
ვეღარ ვნახე ვერც რიონი, აღარ მესმის მისი მღერა
ცრემლით ვივსებ თვალთა გუბეს, თითქოს მორჩა ჩემი ერა. (ლანა ჩახუნაშვილი)
გავიღვიძე, წარმომიდგა თვალწინ
ჩემი კუთხე, ჩემი ტკბილი კერა
გამახსენდა იმ გრძნობებით დაღლილს -
მიმოვრბოდით ჩვენს ეზოში ყველა.
გავიაზრე, რომ ეს გრძნობა ჩემში
იყო როგორც სამოთხეში სხივი
და ბუნების საჩუქარი თითქოს,
საიდანაც ვერ გამოვალ ვფიქრობ.
სადღაც შორს კი დავინახე ვიღაც,
გავიფიქრე, ნეტავ ეს ის არის?
მაგრამ უცებ გავახილე თვალი,
შემეფეთა დიდი შავი ბზარი,
საიდანაც გზა არ იყო არსად
არც სახლისკენ, არც შენამდე, კარგო,
და თვალები კვლავ დავხუჭე ისევ,
ჩვენ ვიყავით ჩვენს ტკბილ სახლში მარტო. (მარიამ ლომაშვილი)
გამარჯობა. როგორ ხარ? აქ ისეთი მოსაწყენია! მენატრება საქართველო. მენატრება მისი ქუჩები, შენობები, სახლები. ზოგჯერ წარმოვიდგენ, რომ ვზივარ ქუთაისის რომელიმე პარკში და მორბენალ ბავშვებს ვუყურებ. შენც მახსენდები ხოლმე. ისე ერთობოდი ჩემ გარეშე? ეგრეც უნდა იყოს.
მახსენდება, მე და შენ როგორ ვსეირნობდით მინდორზე. როგორ დავლაშქრავდით საქართველოს რომელიმე მთას. როგორ ვისმენდით ბებიებისგან მათი ბავშვობის ისტორიებს. ზოგჯერ მგონია რომ მთვარე ასრულებს შენს მოვალეობას ჩემს ცხოვრებაში და როგორც მეგობარი, მისმენს, მელაპარაკება საქართველოზე და მეც დიდი სიამოვნებით ვუგდებ ყურს. ვუყვები ხოლმე ჩემს განცდებზე და ისიც მისმენს.
ახლა ჯობია წერა შევწყვიტო. გიგზავნი უდიდეს სიყვარულს, დაბრუნების იმედით.
ნახვამდის. (სოფო კოპალაძე)