კიევისთვის ერთკვირიანი ბრძოლის დროს იულია ბონდარენკო და 150-მდე სხვა მოხალისე, რომელთაგანაც თითქმის ყველა მამაკაცი იყო, სავაჭრო ცენტრში ცხოვრობდნენ და ქალაქის საგუშაგოებზე მორიგეობდნენ.მასწავლებელი იხსენებს, რომ თავიდან ძალიან უჭირდა, ყოველი ძლიერი ხმაურის შემდეგ აფეთქებასა და სიკვდილს ელოდა. შემდეგ კი, ეტაპობრივად, ისწავლა, როგორ ყოფილიყო ჯარისკაცი, როგორ მოქცეულიყო. თანამებრძოლებმა ასწავლეს, კალაშნიკოვი როგორ უნდა დეტენა, დაემიზნებინა და ესროლა.

იხსენებს, რომ ღამით ისე ციოდა ხოლმე სხვა ქალ რეზერვისტთან ჩახუტებულს ეძინა. შემდეგ ნელ-ნელა საძიელე ტომრები, თბილი ფორმები და შესაბამისი აღჭურვილობა დაემატათ.

რამდენიმე კვირაში მას შემდეგ, რაც უკრაინამ რუსული ძალები დედაქალაქს ჩამოაშორა და რუსებმა გაზაფხულზე დაიხიეს, ბრძოლამ აღმოსავლეთისკენ გადაინაცვლა. ამ დროს იულია ბონდარენკოს შესთავაზეს, სამაგიდო სამუშაო შეესრულებინა ან კერძების მომზადებაში დახმარებოდა სხვებს. თუმცა პედაგოგმა შიში დაძლია და არჩია, რომ ისევ ქვედანაყოფში დარჩენილიყო.

გამოცდილების გარეშე, სხვა ახალწვეულების მსგავსად, იულია ბონდარენკომ ომის მიმდინარეობისას ისწავლა - როგორ ეპოვა სამგზავრო მავთულები და ფეთქებადი ხაფანგები, ჭურვიდან გადასაფარებელი იხვის ამოღება, ბრძოლის ველზე პირველადი დახმარების გაწევა.

თავიდან აწუხებდა, ძალიან მორცხვი იყო, მისი გატაცება ყოველთვის წიგნები იყო და სამხედრო საქმისადმი ინტერესი არასოდეს ჰქონია - არაფერი იცოდა საბრძოლო ტაქტიკისა და იარაღის შესახებ. ნელ-ნელა კი ყველაფერი აითვისა და თანამებრძოლების ნდობა მოიპოვა.

„სასიამოვნო იყო, როდესაც ბიჭებმა თქვეს - ჩვენ შენთან ბრძოლაში წამოვალთ“,- იხსენებს ბონდარენკო.

მისი ბრიგადა განლაგებული იყო კიევის სამხრეთით სოფელში, სადაც ჯარისკაცებმა ურთიერთობა დაამყარეს მაცხოვრებლებთან: ისინი ხშირად დადიოდნენ საჭმლის მაღაზიაში. გაზაფხულის ბოლოს, მათ დაემშვიდობნენ და ხარკოვის ჩრდილო-აღმოსავლეთისკენ, ფრონტისკენ გაემგზავრნენ. იქ ბრძოლა მარტივი არ ყოფილა, იულია ბონდარენკომ კი საერთო საქმისთვის ძალიან ბევრი გააკეთა.

საახალწლო დღესასწაულზე მას უფლება მისცეს, რომ ცოტა ხნით დაესვენა. ის კიევში დაბრუნდა, სადაც დრო მეგობრებთან, დასა და 4 წლის დისშვილთან ერთად გაატარა. ასევე, დაიბრუნა ის სიხარული, რასაც ახალი წიგნების ყიდვა განიჭებს. შემდეგ კი 67 წლის დედა მონახულა.

„მე ბედნიერი ვიყავი, რომ ვაჟი არ მყავდა, რადგან არ მიწევდა ფიქრი მისი ომში წასვლის შესაძლებლობაზე, ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ჩემი ქალიშვილი რეზერვისტად დარეგისტრირდებოდა“,- ამბობს 67 წლის დედა ჰანა ბონდარენკო.დედამისი ამბობდა, რომ როდესაც რუსეთი უკრაინაში შეიჭრა, ერთი წამით გაიფიქრა, რომ კიდევ კარგი ვაჟი არ ჰყავდა და ჯარში არ გაიწვევდენენ - ამით მცირე შვებას გრძნობა.

იულია კი ამბობს, რომ ცდილობდა, მონატრებაზე საერთოდ არ ეფიქრა, თუმცა დედის გულში დაბუდებული შიშის გამო, თავს დამნაშავედ გრძნობდა. მას განშორება შეყვარებულთანაც მოუწია.

მასწავლებელს სახლში ერთი ყუთი აქვს, სადაც ძვირფას მოგონებებს - მოსწავლეების წერილებს ინახავს.

ზურგჩანთაში, რომელსაც ის ატარებდა საბავშვო წიგნებიც ჰქონდა, მათ იულია, ჯარისკაცების გასამხიარულებლად და გასამხნევებლად, ხანდახან კითხულობდა.

მოხალისეებიდან, რომლებიც მას გასული წლის განმავლობაში შეხვდნენ, ბევრი აღმოსავლეთ უკრაინაში იბრძოდა, მათგან ზოგიერთი უკვე დაღუპულია.

ამბობს, რომ ის უკრაინას სჭირდება და ახლა უკვე თავისი ქვეყნის ჯარისკაცია.