ქუთაისის N40 საჯარო სკოლაში მრავალმხრივ ნიჭიერი მოსწავლეები სწავლობენ. ისინი სხვადასხვა პროექტსა და კონკურსში აქტიურად ერთვებიან, სადაც წარმატებას აღწევენ.

ერთ-ერთი ასეთი მოსწავლეა სკოლის მე-7 ^ა კლასის მოსწავლე - ელისაბედ ხურციძე, რომელმაც სასკოლო კვირეულის - „ჩემი თვალით დანახული აფხაზეთი“, ფარგლებში გამართულ კონკურსში გაიმარჯვა. 

გამარჯვებულის ნახატი შემდეგი სახელწოდებისაა - „ამ ცას უშენოდ გახელილი თვალები სტკივა...“

გიზიარებთ ასევე მოსწავლის ჩანახატს:

„ამ ცას უშენოდ გახელილი თვალები სტკივა...

მე პატარა ვარ, 12 წლისა. ვცხოვრობ წყალტუბოში, სანატორიუმის გვერდით. სახლისკენ მიმავალი ვინტერესდებოდი იქ ჩასახლებული ადამიანების ბედით. დედა მიხსნიდა, რომ ეს შავკაბიანი დეიდები ომს გამოექცნენ აფხაზეთიდან და აქ შეაფარეს თავი. სიღრმისეულად მაინც ვერ ვიგებდი დედის სიტყვებს. იმას კი აშკარად ვატყობდი, რომ ბავშვებსაც კი რაღაცნაირი სევდა რომ ჰქონდათ ჩაგუბებული თვალებში.

რომ წამოვიზარდე, ოჯახში ჩემი ყურადღება მიიქცია ლამაზმა ჩოხამ, რომელსაც სათუთად ინახავდნენ კარადაში. ჩემი ძმა ქორეოგრაფიულ წრეში დადიოდა და აფხაზურს ცეკვავდა.მან ამიხსნა, რომ ეს აფხაზი კაცის ეროვნული სამოსი იყო. მომწონდა ეს ლამაზი ჩოხა და მალულად შემოვისხამდი ტანზე. აქ მეორედ გადაიკვეთა ჩემი გზა აფხაზეთთან. ინტერესი გამიჩნდა საქართველოს ამ ძირძველი კუთხის მიმართ.

ახლა მე-7 კლასში ვარ. ქართულ ლიტერატურაში რამდენიმე საინტერესო ტექსტი ისწავლება აფხაზურ თემასთან დაკავშირებით: გურამ ოდიშარიას „დევნილთა უღელტეხილი“, გიორგი შარვაშიძის - „ვარადა“, თეა ლომიძის - „წერილი ბოთლში“. ჩემმა ქართულის მასწავლებელმა ქალბატონმა ლალი ტუკვაძემ უამრავი საინტერესო ამბავი გვიამბო აფხაზურ-ქართული ურთიერთობის შესახებ, გვაჩვენა დოკუმენტური ფილმები აფხაზეთზე, გვიამბო, როგორ ძმურად ცხოვრობდნენ საუკუნეების მანძილზე ქართველები და აფხაზები, შემდეგ როგორ ჩამოაგდეს შუღლი ძმებს შორის და როგორ გადაამტერეს ერთმანეთს ორი მეგობარი ერი. უფრო მეტი ინტერესი გამიჩნდა აფხაზი ხალხის, მისი ტრადიციებისა და კულტურის მიმართ.

ეს ფაქტები გახდა ჩემი ინსპირაციის მიზეზი. როცა ჩავები სასკოლო კვირეულში „ჩემი თვალით დანახული აფხაზეთი.“ დავხატე აფხაზი ქალი და მამაკაცი ტრადიციულ სამოსში. შევყურებ ნახატს და ფიქრებით გადავდივარ ჩემთვის უცნობ, მაგრამ მაინც იდუმალებით მოცულ საყვარელ აფხაზეთში. ეს ემოციები მეხმარება, რათა ვესაუბრო ენგურს იქეთ დარჩენილ ჩვენს თანამოძმეებს, ვუთხრა მათ, რომ

ვეღარ სიხარულობს ჩვენი სიხარული, ჩვენო აფხაზებო. ღიმილიც სევდის საზღვარზე გადის. ფიქრით შენთან ვარ, აფხაზეთო, უსაქართველოდ დარჩენილი მკერდმოჭრილ ამორძალს რომ შეგადარა პოეტმა.

დიახ, მე პატარა ვარ, მაგრამ დიდ ტკივილს განვიცდი, როცა შევყურებ დოკუმენტურ კადრებს, როგორ მოაბიჯებენ სვანეთისაკან ჭუბერის უღელტეხილით სოხუმიდან სიკვდილს გამოქცეული ქალები, მოხუცები, ბავშვები. როგორ ფეხდაფეხ მოსდევთ მათ სიკვდილი.

თურმე, ძალიან ლამაზი ყოფილხარ, ჩემო სოხუმო, გალო, ოჩამჩირევ...

თურმე, როგორი გულღია, სტუმართმოყვარე, დარბაისელი ყოფილხარ, აფხაზო კაცო, როგორ ალალად იღებდი სტუმარს და, პურთან ერთად, გულის სითბოს უწილადებდი.

თურმე, შენი ზღვა ყველაზე ლურჯი და უძირო, ხოლო ცა უსაშველოდ ლაჟვარდოვანი ყოფილა.

თურმე, სიდარბაისლე და მოზომილი სიტყვა-პასუხი გამოგარჩევდა კავკასიელთა შორის...

თურმე, ქართველისა და აფხაზის სიყვარულს ერთი ჭერი ეხურა თავზე და ერთმანეთით ძლიერობდნენ...

თურმე...

თურმე...

ვინ აამღვრია წყალი ძმებს შორის?

ვინ გამოუთხარა საძირკველი საუკუნეობით ნაშენებ ძმობის სიმტკიცეს?

ვინ გადაგვიკეტა ერთმანეთის გულებისაკენ სავალი გზა?

-„დიდმა ძმამ“...

სიყვარულში მესამე ყოველთვის ზედმეტია.

შევყურებ ჩემს ნახატს და გულში ვბუტბუტებ: ჩვენ დავიბრუნებთ ერთმანეთს არა ბრძოლით, არამედ სიყვარულით, ურთიერთპატიებით, წრფელი მონანიებით და ჩახუტებით! ამის თქმის უფლებას მაძლევს თქვენს თვალებში ჩაგუბებული მოლოდინი, ჩვენკენ მომართული მზერა.

განა დედის გული მოისვენებს, სანამ შვილი მისგან არის მოშორებული? - არა და ვერა!

აფხაზეთო, დედასაქართველო გელოდება, რათა ჩაგიკრას გულში და დაგიამოს ტკივილები. ეს საჭიროა ჩვენთვის-ყველასთვის.

ჩვენ ეს უნდა გავაკეთოთ!

ჩვენ ამას შევძლებთ!

რაც სიძულვილმა გააცამტვერა, მას სიყვარული აღადგენს ისევ.

რაც ვერ გითხარი, ვიმახსოვრებ, კარს ვტოვებ ღიად, რომ მიგიღო და მოგესალბუნო.

მჯერა, ხვალ მზიანი დღე გათენდება ჩვენთვის-ყველასთვის! სხვაგვარად ფიქრი არც შეიძლება, რადგანაც ამ ცას უშენოდ გახელილი თვალები სტკივა“.

იხილეთ ფოტოები: