ზვიად ველიაძე, შუახევის მუნიციპალიტეტის სოფელ წაბლანის საჯარო სკოლის დირექტორია, რომლისთვისაც მთავარი საზრუნავი მუდმივი განვითარებაა, ხოლო სირთულეებთან შეჭიდება მნიშვნელოვანი გამოცდილება. მისთვის სკოლის მართვა და  წიგნიერი, ერუდირებული და ინტელექტუალი თაობის აღზრდა დიდი პასუხისმგებლობაა, რასაც მთელი მონდომებით ეკიდება და ცდილობს განათლების სფეროში თავისი კვალი დატოვოს. Etaloni.ge გთავაზობთ ბლიც-ინტერვიუს დირექტორ ზვიად ველიაძესთან: 

- ეს სასწავლო წელი იყო...

- ისეთივე კარგი და მძიმე (სიმძიმის მიზეზი პასუხისმგებლობითი შრომაც შეიძლება იყოს და რუტინაც), როგორიც სხვები: განახლებადი სიცოცხლის აუცილებლობის მიმანიშნებელი, ფუნდამენტური რეფორმების აუცილებლობის დამაანონსებელი.

- მშობლებს სკოლის სახელით ვეტყოდი...

- მადლობას, რომ ითმენენ, მადლობას რომ ნაწილობრივ პასუხისმგებლობას იღებენ. ვეტყოდი საყვედურს, რომ მეტი შეტევით რატომ არ მოქმედებენ, მეტად რატომ არ ცდილობენ განვითარებას, რატომ არ აქტიურობენ საზოგადოებრივ საქმიანობაში. რატომ არ მოდის მათგან იდეები, გაერთიანებები. რატომ ვერ ბედავენ, რატომ არ უსმენენ გონიერ ბავშვებს, რატომ იტყუებენ თავს და რატომ უწყობენ ხელს ზოგი მასწავლებლის ნიღბის შენარჩუნებას, რატომ ხშირად არ მოდიან სკოლაში კითხვებით, რჩევებით, მადლობის გამოსახატად...

- ბოლო ზარზე პერანგზე დავიწერდი/დავიხატავდი...

- მომცილდი მიწეპებულო და დამტოვე იმად, რაც ღვთისაგან ვიშვი!

- მე რომ აბიტურიენტი ვიყავი...

- მარტივებს სანაგვეში მოვისვრიდი და მხოლოდ რთულს ავირჩევდი... ძალისხმევას არ დავიშურებდი და ხელმეორედ დავიბადებოდი!

- მომავალ პირველკლასელებს ვეტყოდი...

- იყვნენ ღმერთები, მოძღვრები, იმპერატორები, ხანაც მონები, ოკეანის ფსკერნი, წიგნის ფურცლები, ნახატები და სულის არქიტექტორნი. გაბედულნი და დაუშრეტელნი. მზენი და მთვარენი!

- მოსწავლისგან მიღებული შექება/კომპლიმენტი, რომელიც განსაკუთრებით დამამახსოვრდა...

- თვალებით და სხეულის ენით გამოხატული სიახ-LOVE-ის სიხარული.

- მოტივაციას მაძლევს...

- მტერი სიმართლისა და სინამდვილისა, პასუხისმგებლობა ღვთიური წესრიგისადმი და შესაბამისად ქართველობისადმი - ანუ მსოფლიო მოქალაქისადმი.